Neurokutani režnjevi za rekonstrukciju defekata mekih tkiva kolena, potkolenice, skočnog zgloba i stopala: kliničko iskustvo sa 32 pacijenta

Uvod/Cilj. Neurokutani ostrvasti režnjevi su vrsta fasciokutanih režnjeva čija je klinička primena u stalnom porastu poslednjih godina. Oni zauzimaju značajno mesto u rekonstruktivnoj lestvici za pokrivanje malih i srednjih defekata mekih tkiva potkolenice i stopala. Cilj ovog rada bio je da se analiziraju rezultati lečenja pacijenata sa defektima mekih tkiva donjih ekstremiteta usled traume, infekcije, uklanjanja tumora ili nestabilnog ožiljka koji su rekonstruisani različitim vrstama neurokutanih režnjeva. Metode. U ovu retrospektivnu studiju bila su uključena 32 pacijenta sa mekotkivnim defektima donjih ekstremiteta, koji su lečeni u Kliničkom Centru Vojvodine od januara 2004. do aprila 2017. Sve operacije su izvedene u regionalnoj anesteziji pod Esmarhovom poveskom. Dizajn režnjeva i dužina peteljki bili su determinisani veličinom i pozicijom recipijentne regije nakon neophodnog debridmana. Režnjevi su podizani,rotirani i pozicionirani na mesto defekta. Podaci o režnjevima i pacijentima su neposredno beleženi i sumirani. Rezultati. Pacijenti su bili pretežno muškog pola (81,2%), prosečne starosti 46,7 godina. Distalno bazirani suralni režanj je korišćen kod većine pacijenata (56,2%), zatim distalno bazirani safenski (21,9%), lateralni suralni (12,5%) i proksimalno bazirani suralni režanj (9,4%). Lokalizacija defekta je kod većine pacijenata bila na distalnoj trećini potkolenice i skočnom zglobu (53,1%). Najčešće indikacije za operaciju su bile povreda (46,9%) i hronična infekcija (31,2%). Zadovoljavajuće pokrivanje defekta postignuto je kod sva 32 pacijenta, bez ijednog izgubljenog režnja. Delimična nekroza režnja usled produžene venske kongestije je zabeležena kod 3 (9,4%) pacijenta, a zarasla odloženo ili nakon postavljanja slobodnog kožnog transplantata. Lokalna infekcija je zabeležena kod pet (15,6%) pacijenata. Znaci infekcije su se spontano povukli kod dva pacijenta, a posle hirurške revizije kod tri, kao posledica rezidualnog osteitisa tibije. Jedan od njih je nakon resekcije kosti podvrgnut ortopedskoj proceduri po Ilizarovu. Zaključak. Neurokutani režnjevi su značajna alternativa slobodnim režnjevima za rekonstrukciju defekata na donjim ekstremitetima. Učestalost kliničke primene se može objasniti činjenicom da ova hirurška procedura nije tehnički i vremenski zahtevna, te da se pri tome ne kompromituje magistralnu arterijsku cirkulaciju. Naša klinička studija potvrđuje pouzdanost i sigurnost korišćenja ovih režnjeva.